Media

Met de deur in huis vallen

Logo Cliniclowns

Op Moederdag zaten we gezellig in de tuin toen Jorik van de Cliniclowns aanbelde. Hij had een goede entree met zijn rode neus en grappige quiz over de Cliniclowns. Zo kwamen we te weten dat er maar 56 Cliniclowns zijn, dat die 101 ziekenhuizen aan doen en veel meer verzorgingscentra én dat het een betaalde baan is. Grote vraag van Jorik: “Willen jullie solliciteren om Cliniclown te worden? Je krijgt een opleiding van een half tot anderhalf jaar en een iets boven modaal salaris.”

De eerste reacties zijn serieuze overwegingen en dan de conclusie dat het niet voor ons is. Logisch want wie bedenkt zoiets op een zondagmiddag en solliciteert on the spot? Dat begreep Jorik ook wel. Maar er was meer; “Is er dan iemand die een bijdrage wil leveren?” Dat is natuurlijk slechts een kleine bijdrage, zeker vergeleken met Cliniclown worden. Het moet dan wel een terugkerend bedrag zijn, zonder einddatum. Want aan een kleine maar regelmatige bijdrage heeft Cliniclowns meer dan eenmalige grotere bijdragen.

En deze door in the face strategie werkt, want twee van de vijf mensen in de tuin tekenden voor minstens € 5,- per maand.

Waarom werkt het? Omdat je eerst iemand afwijst -je denkt het idee maar je hersens zeggen de persoon- heb je ‘iets goed te maken’. Dat kun je doen door het tweede verzoek in te willigen. Het blijkt ook beter te werken dan eerst iets kleins vragen (foot in the door techniek). Dat is te verklaren doordat je bij de door in the face techniek allebei een compromis maakt. Wat natuurlijk makkelijker is dan dat jij de enige bent die toezeggingen doet.

 

It’s all wood

Schitterende commercial voor NTT Docomo’s Touchwood. Het idee achter de Touchwood is om gebruik te maken van hout dat anders niet gebruikt wordt. Het hout komt van bomen die gekapt worden bij het uitdunnen van bossen. De Touchwood is ontwikkeld met Sharp en more Trees een project van onder andere Ryuichi Sakamoto.

De drie P’s bekeken

Niet alleen de industrie heeft het moeilijk. Ook de creatieve elite voelt de druk van de massa doordat iedereen met goedkope digitale middelen zich creatief kan uiten. In PressPausePlay zoeken de documantaire makers David Dworsky en Victor Köhler naar de oorzaak: de democratisering van de media.

PressPausePlay belicht vooral de muziek- en filmindustrie, die zich natuurlijk al tijden in het hoekje begeven waar de klappen vallen. Op zich jammer omdat deze industrie de makkelijkste manier is om je te uiten als creatief persoon. Ik ben benieuwd naar de ontwikkeling van deze trend in design en andere beeldende vorm. De moeite van het kijken waard omdat mensen als Moby, Lykke Li, Seth Godin en David Weinberger hun visie geven. Analoog aan Seth Godin is de film donationware.

Scroll naar boven